Tώρα θα μου πεις…. «Ρε συ Ιουλιέτα, αφού μας έδειξες πως να τα φτιάχνουμε τα ντονατς, τι είναι πάλι αυτό, τα ίδια;!» Και θα έχεις και δίκιο! ΑΛΛΑ!!!!! Αυτό που σου πρότεινα σε αυτό το ποστ είναι ένα κλασικό ζυμαράκι λουκουμά, που το ζυμώνεις, το φουσκώνεις, το πλάθεις, το ξανάφουσκώνεις, το τηγανίζεις και επιτέλους το τρως με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Μα η αλήθεια είναι πως δεν είναι και το πιο απλό πράγμα-σε περίπτωση που είσαι πολύ φίλος του πρωινού όπως εγώ-να σηκωθείς γύρω στις 7(!!!!!), να φτιάξεις το ζυμαράκι σου ωραίο και ελαστικό και να περιμένεις να το φας στις 10! Ή να έχεις κάποιο πάρτυ(παιδικό ή και όχι) και να ζυμώνεις 3 ώρες πριν και να τηγανίζεις στο παρά πέντε! Συνέχεια
Αν μπορούσα να ξεχωρίσω ένα και μόνο μπαχαρικό, αυτό θα ήταν η κανέλα. Ούτε πιπέρια, ούτε πάπρικες, ούτε γαρύφαλλα, τίποτα, τίποτα! Κανέλα δαγκωτό! Δεν ξέρω πως προέκυψε αυτός ο έρωτας, μιας και μικρή δεν είχα τέτοιο κόλλημα. Άντε σε καμιά μπουγάτσα, μέχρι εκεί, τίποτα το ιδιαίτερο. Να μου πεις, όλοι μας τρώμε τώρα φαγητά που κάποτε δεν πολυτρελαινόμασταν, κάποια μάλιστα ούτε ζωγραφιστά δεν τα θέλαμε (τα φιλιά μου στις μπάμιες και στις πρασόπιτες! ). 
